Dag 15: over olifanten

Het dierenleed wat je hier helaas dagelijks tegenkomt bij olifanten in de toeristenindustrie maakte me erg verdrietig. Kettingen, haken, stokken en katapulten... het is aan de orde van de dag. Maar ik ben echt onder de indruk van Elephant Nature Park, dit is wat mij betreft het olifantentoerisme van de toekomst.

Het park is ruim 120 hectare groot en de 40 olifanten die er nu leven hebben een rivier, modderbaden, grasland, bomen en nog veel meer. Elke olifant is gered uit de illegale boomkap, toerisme of het circus en overal zie je de hartverscheurende gevolgen voor deze dieren; oude botbreuken in poten en rug, littekens van haken, misvormde poten door landmijnen, blindheid door aggressieve mahouts. Hun geest is op brute wijze 'gebroken' om ze te laten luisteren naar de mahouts.

Maar in dit park kunnen ze weer olifant zijn. De dierenarts behandelt hun wonden, blinde dieren worden geadopteerd door andere olifanten, de kettingen zijn voorgoed weg. Het kleine beetje training dat ze krijgen (om te zorgen dat de dierenarts er bij kan bijvoorbeeld), gebeurt door het belonen van positief gedrag, niet door straffen.

Als toerist heb ik geholpen met het bereiden van voer (heel wat pompoenen en meloenen gaan er in zo'n olifant!) en bij het grote centrale platform komen tientallen slurfen naar je toe om het fruit aan te nemen. Met een gids en een klein groepje mensen wandelen we door het park. Hij kent elke olifant, elk verhaal en elk karakter. De meeste olifanten worden niet aangeraakt, ze vormen een familie en zeker met een kleintje erbij blijven we netjes op afstand. Terwijl ik sta te genieten van het uitzicht van een grote groep olifanten in een modderbad, vindt onze gids een exemplaar dat wél op zijn gemak is bij mensen. Ik krijg brood en bananen in mijn hand en de olifant komt rustig naast me staan, de slurf tast mijn lichaam af op zoek naar voedsel. Ik sta zo dichtbij dat ik mijn hand op haar dikke huid kan leggen. Ik kijk in haar ogen en zie de cattaract, voor altijd beschadigd door een mahout die een katapult op haar ogen richtte. Mijn hart breekt, maar aan de andere kant benadrukt dit wel het mooie werk wat dit park doet.

Hier kan ik wel de hele dag rondlopen, mijn camera maakt overuren met alle mooie uizichten. Ik sta met een emmer in mijn hand in de rivier om Lucky te wassen, de grootste olifant van het park. De olifanten gaan hun gang, in groepjes verspreid over het park. De kleintjes rollen in de rivier en gaan kopje onder, de groten lopen naar een modderpoel om weer een nieuw laagje zonnebrand aan te brengen... geweldig!

Ik slaap in een prachtig huisje, het lijkt wel een tempel met grote bewerkte openslaande deuren, kingsize hemelbed en eigen terras met uitzicht op de rivier. 's Avonds op de knietjes bij een laag tafeltje voor het traditionele welkomstdiner, aangevuld met een dansshowtje van de kinderen van de lokale school. De volgende ochtend mag ik weer genieten van het voederen, het baden en het contact met de dieren voordat we weer teruggebracht worden naar ons hotel.

Ik sta gelijk weer met beide voeten op de grond. Onderweg komen we tientallen olifanten op straat tegen, een bankje op hun rug gesnoerd en een mahout met een scherpe stok op hun nek. Treurig, maar waar. Gelukkig kunnen deze dieren wel gratis behandeling krijgen van de dierenarts van het park.

Ook mijn volgende hostel zet me weer met twee voeten op de grond. Ik hang weer gewoon boven een hurktoilet, moet het doen met een koude douche en mijn raam bied uitzicht op de prachtige kale muur van de buren. Tsjah, dat is Thailand!