Day 78: gewone dingen

*** for English check below!

Voor ons huis leeft een zeemeeuw. Elke dag kan je hem zien zitten op het asfalt rond de pomp. Het is geen gewone meeuw die hier komt schooien voor patatjes en restjes burger, zoals de vette duiven in Nederland. Nee, deze meeuw lijkt geheel zelfstandig en komt nooit dichter bij mensen dan nodig. Hij lijkt zijn maaltje te doen met kruimels van de straat (en waarschijnlijk onze afvalbak op het moment dat ik niet kijk). Ik herken hem aan zijn pootje, die ooit gebroken is geweest en nu heel ongemakkelijk opzij wijst. Hij hopt rustig rond op één poot, krabt eens op zijn kop met de andere en vliegt vervolgens weer een stukje verder om neer te strijken op de dieselpomp. Gewoon de dagelijkse routine van een meeuw...

'Graag een kipburger en een visburger'. Om mee te nemen of om hier op te eten? Een gewone burger of met 'the lot'? Wil je daar frietjes bij? Een medium zak of een klein bakje, gewoon zout of kippenkruiden? Iets te drinken? Een order aannemen verandert hier dagelijks in een compleet interview. Alle info in steno opgeschreven voor het keukenpersoneel. Oh wacht... dat ben ik zelf! Ik duik in de vriezer voor een kippenburger, een haaienfilet en een zak patat. Frietjes in de olie, burgers ontdooien, haai in de bloem en vervolgens in ons verse bierbeslag. Burgerbroodjes smeren, als je pech hebt is het een burger met 'the lot' (lees: broodje, boter, sla, tomaat, biet, ananas, kaas, burger, ui, bacon, ei, zout, peper en saus) terwijl er nog 5 mensen aan de kassa staan te wachten en de pomp staat te loeien omdat iemand zijn tank vol wil gooien. Oh sh*t, de kippenburger ligt nog in de frituur! Gewoon de dagelijkse routine in de keuken...

Een vrije middag, iets minder zeldzaam deze periode, ik plof neer op de oude leunstoel in de roadhouse. Mijn boek erbij of een laptop om een film te kijken. Boomba, één van onze jack russels, ziet zijn kans schoon en neemt een aanloop, springt op schoot en ploft neer. Het feit de je gezichtsveld totaal in beslag genomen wordt door 'hond' interesseert hem niet. Ondertussen wordt Turbo, zijn moeder, jaloers en duwt haar kop tegen je benen. Ik heb nauwelijks een bladzijde gelezen of mijn collega moet dringend buiten iets oplossen, of ik even op de winkel wil letten. Ding ding... klanten! Ik worstel me onder de honden vandaan, tussen de computersnoeren uit, hijs mezelf omhoog uit de leunstoel en verkoop maar weer een ijsje, of een gemberbiertje, of een burger. Gewoon de routine van een vrije middag...

Even genoeg gewone dingen... hoogste tijd voor iets anders. Ik vlucht even weg uit Salt Creek, ik doe de ochtenddienst op zondag en race naar mijn kamer om mijn tas te pakken. Er moeten wel klanten zijn die naar de stad rijden, die een extra persoon kunnen meenemen. Jahoor, een ouder stel heeft genoten van de haaienburgers en stapt nu in de auto naar huis, naar Adelaide. Wat een schatten, ze willen me afzetten in het centrum bij een hostel. Heerlijk een paar dagen weg, terug naar de bewoonde wereld. Ik stuur Donna een berichtje, de vriendin van de vader van mijn baas (snap je hem nog?) die laatst bij ons op bezoek was. "Zin in een lunch van de week?" Nou, dat vond ze helemaal 'lovely' en voor ik het weet logeer ik in haar apartement met zeezicht aan Henley beach bij Adelaide. Dit is écht vakantie!

***
Day 78: ordinary things

In front of our roadhouse lives a seagull. Every day you can see him, resting on the gravel surrounding the pumps. It's not a normal gull that comes screaming for chips and left over pieces of burger, like the fat pigeons in The Netherlands. No, this seagull is totally independent and never comes closer to people than neccesary. He seems to be able to make a meal out of crumbs of the street (and probably our bins when I'm not looking). I recognize him by his leg, that was once broken and now points to the side in an awkward position. He hops around on one leg, scratches his head with the other and turns to fly off and take a rest on the dieselpump. Just an ordinary day in the life of a seagull...

"I'd like a chickenburger and a fishburger" To have here or take away? Plain or with 'the lot'? Would you like chips with that? Small cup, medium or large bag? Plain salt or chickensalt? Any drinks with that? Taking an order turns into a real interview every day here. I write everything down in abbreviations for the kitchenpersonell... Oh wait, that's me! I dive into the freezer for a chickenfillet, a piece of shark and a bag of chips. Defrosting burgers, chips in the oil, shark in flour and our fresh beerbatter. Buttering the bread, when you're unlucky it's a burger with the lot (read: bread, butter, lettuce, tomato, beetroot, pineapple, cheese, meat, onion, egg, bacon, salt, pepper and sauce) while there are 5 more people at the till and the pump is ringing because someone wants to fill up his tank. Oh sh*t, the bloody chickenburger is still in the fryer! Just an ordinary day in the kitchen...

The afternoon off, a little less rare in this period, I sink into the big old armchair in the roadhouse. I grab my book, or a laptop to watch a movie. Boomba, one of our jack russels, sees his chance, runs up, jumps intomy lap and lazily lies down. The fact that my whole vision consists of 'dog' doesn't seem to bother him. In the mean while Turbo, his mom, gets jealous and presses her head against my legs. I hardly read one page before my collegue has to do something outside and asks me to watch the shop. Ding ding...customers! I wrestle myself free from the dogs, get untangled from fhe computerwires, climb out of the chair and walk to the till to sell another icecream, gingerbeer or burger. Just an ordinary afternoon without work...

Enough ordinary things, time for something different. I'm fleeing Salt Creek for a while. I do the sunday morningshift and afterwards I run to my room to pack my bags. There must be customers traveling to the city, willing to take an extra person. And yes, an elderly couple enjoyed their sharkburgers and is now headed home, to Adelaide. How sweet, they're willing to drop me off in the centre at the hostel. Great, a few days off, back in civilisation. I text Donna, the friend of the dad of my boss (still following?) who came to visit us some time ago. "Would you like to have lunch this week?" Well, whe thought that was totally lovely and before I know it I'm staying at her seaview apartment at Henley beach in Adelaide. This is a true er holiday!