Day 129: van touringcar naar traktor

***For English, check below!

Tijdens de vijf uur durende busrit van Perth naar Margaret River zie ik het landschap veranderen van dor en droog naar groen en bebost. De wijngaarden doemen aan weerszijden van de snelweg op, druiven, druiven, druiven. Geen wonder dat alle backpackers hier naartoe komen, er valt genoeg te plukken. Het brengt me op een idee, ik ga aardappels rooien!

Oké zo is het niet helemaal gegaan. Ik heb gewoon wat boerderijen aangeschreven met de vraag of ik twee weken mocht werken tegen kost en inwoning, en natuurlijk een handtekening waarmee ik mijn werkvisum straks kan verlengen (drie maanden agrarisch werk verrichten in een regionaal gebied en ik mag een jaartje langer blijven!). De eerste die reageerde was de organische aardappelboerderij van Peter en Joan, die ook melkkoeien op het terrein hebben. Dus van backpack naar het boerenleven...

Waar ik nou weer terecht gekomen ben! Peter en Joan wonen letterlijk in een schuur op het terrein waar hun dochter met haar man en vier kinderen een huis hebben. Mijn huis is een (minstens) vijftig jaar oude caravan, op hetzelfde terrein. Zo een met van die prachtige bruine, uit elkaar vallende bankjes en bloemetjesgordijnen die al jaren niet bewogen zijn. De hygiëne in de schuur is zo mogelijk nog erger dan het rommelhok in de roadhouse én er is een watertekort dus ik mag niet schoonmaken of zelfs maar afwassen met voldoende schoon water... ahum.

Wat ik hier doe? Nou, aardappels rooien! De familie is bereid me overal bij te betrekken, dus ik heb ook geregeld dat ik af en toe mag helpen melken (alle ervaring die ik nu opdoe, komt straks goed van pas!). De eerste de beste ochtend stond ik dus met mijn rubberlaarzen naast de melkmachine. Daar maakte ik al gauw vrienden met één van de grotere boeren in de omgeving, waar ik ook een middagje ga helpen om hun grotere melksysteem te zien. Mijn andere missie is om traktor te leren rijden, ik ben graag van alle markten thuis. Als ik dan toch bezig ben, val ik gelijk de lokale dierenarts lastig om te kijken of ik een paar rondes mee kan lopen.

De tweede ochtend sta ik om 6 uur achterop de graafmachine de aardappels te sorteren van het afval. Lopende band werk (ojee, flashback naar de slagerij!) maar best leuk aangezien je lekker buiten bezig bent. Later op de ochtend scheur ik in het boerderijbusje naar het kippenhok om eieren te verzamelen van de 300 kippen die, net als ik, in een oude caravan wonen (mijn sixties hutje heeft toch de voorkeur). De opbrengst moet helemaal gepoetst en netjes in dozen gestopt worden voor de verkoop. Dat zal goed staan op mijn cv: eierpoetser! Aardappelsnijder kan ik daar ook aan toevoegen, want zodra het veld leegegraven is, worden er weer stukjes aardappel gezaaid. Raad eens wie die stukjes mag maken?!

Het werk bij de grotere boerderij is wel even wat anders met 1200 melkkoeien. Ze hebben een prachtig melksysteem waarbij de koeien op een roterende cirkel gemolken worden. Een beetje jammer dat ik daar met professionele interesse kwam, terwijl de boer meer interesse had in het feit dat hij een jonge meid op het terrein had. Een beeeeeetje ongemakkelijk, dus dat was de eerste en de laatste keer dat ik daar geholpen heb, ook al heeft hij me een baan aangeboden.

De aardappelboer is zeer tevreden, altijd fijn om te horen. Het werk valt best mee, ook al krijg ik die typische rode Australische aarde nooit meer van mijn handen gewassen. Het ergste is, naast het vroege opstaan, dat ik binnenkort afscheid moet nemen van mijn trouwe, roze wandelschoenen. Ze hebben me trouw gedragen over Nederlandse straten, Costa Ricaanse jungle, Thaise modder en Cambodiaanse tempels, maar deze Australische boerderijen zijn ze teveel geworden en ze storten bijna uit elkaar. Reden genoeg om binnenkort naar de stad te gaan om te shoppen!

***
Day 129: from touringcar to tractor

On the road on a five hour bustrip from Perth to Margaret River and I see the landscape changing from dry and dusty to green and full of trees. Dozens of vineyards pop up on each side of the highway, grapes, grapes, grapes. No wonder backpackers come to this place, there is enough fruit to pick. It gives me an idea, let's go dig potatoes!

Okay, that's not exactly how it went. I just wrote to some farmers in the area to ask if I could do some workfor them in exchange for food and accomodation. And ofcourse a signature to extend my workingvisa for another year. The organic potatoe and dairyfarm of Peter and Joan was the first to reply so I'm exchangingmy backpack for countrylife!

Where did I end up now?! They truly live in a shed on the property where their daughter and family have a house. My home is a (at least) fifty year old caravan on the same property, one of those with brownish, fallen apart benches and flowery curtains that haven't been moved in years. The hygene in the shed is almost as bad as the worst part of the roadhouse and, since there's a water shortage, I can't properly clean or even use enough clean water to do the dishes... right.

So, what am I doing here? Well, digging potatoes! The family is willing to involve me in everything, so I also arranged thay I could help with the milking (every experience I can get!). So the first morning I stood in the milkingpit with my rubber boots. There I met one of the bigger dairyfarmers in the area and I quickly arranged that I'd help him out for a day to see his milkingsystem. My other mission is to learn to drive the tractor, I like to be wellrounded. And once I'm at it I will just get in contact with the local vet to see if I can do some rounds with him!

The second morning I'm up at 6 am, in the back of the diggingmachine to sort the potatoes from the rocks and waste. It's repetitive work (flashbacks to my old job at the butchery, packing meat!) but I like it since it's all outdoors and in the field. After that I cross the farm in the van, ready to collect the eggs from the 300 chickens they have running around. Their pen is an old caravan, but my sixties van is much better! The eggs all have to be polished and put into cartons to be sold at the farmersmarker. I can add that to my resume: egg polisher! Potatoe cutter can be added to that, because after the digging there are tons of potatoes to be cut up to be used as seed. Guess who can cut these into pieces?

The work on the big farm is a little bit different with 1200 dairy cows. They have this beautiful rotary system in which many cows can be milked at the same time. It was a shame that I came there with a professional interest and the farmer seemed mainly interested in drooling over me, the pretty young girl on his farm. A liiiiiitle bit uncomfortable, so definately the first and last time I would be helping there, even after he offered me a job.

The potatoefarmer is really content with my work, always nice to hear. He even started paying me for doing some extra work. The work is not that bad, although I can never get that typical red Aussie dirt washed from my hands. The worst thing is, besides getting up really early, that I will soon have to say goodbye to my awesome pink walkingshoes. They carried me through Dutch streets, Costa Rican jungle, Thai mud and Cambodian temples, but a tour Down Under is proving a bit too much for them and they seem tk be falling apart. Enough reason to go shopping soon!