Day 139: over aardappels en rode wijn

*** for English check below!

Het lijkt allemaal te gek voor woorden; het ene moment sta ik, van top tot teen onder het stof, achterop de traktor aardappels te sorteren, het volgende moment loop ik bepakt en bezakt langs Chanel en Gucci (zie je er het voor je? Op mijn gympies en met een gigantische backpack door de chique straten van Perth... ze zouden me waarschijnlijk de winkel uitgooien!) om een paar uur later aan de pizza en wijn te zitten bij de kapper!

De twee weken bij de boer zijn omgevlogen en ik heb weer een goede indruk achtergelaten. Joan en Peter waren zo tevreden dat ze me het liefst geadopteerd hadden (ja mam, ik probeerde ze nog uit te leggen dat ik bij mijn ouders heus niet zo hard werk). Maar voor mij was het toch tijd om weer op te stappen. Ik hoef de rest van mijn reis geen aardappel meer te zien en ik heb zoveel sjalotjes en knoflook schoongemaakt dat ze op zijn minst tot de kerst genoeg voorraad moeten hebben. Ik vind nog steeds aarde onder mijn nagels en de klapperende deur van de caravan heeft genoeg nachten verstoord...

Naast het wroeten in de aarde heb ik ook nog een beetje de toerist uit kunnen hangen, met een bezoek aan het nabijgelegen Cowaramup. Slechts een dorpje met ongeveer drie straten, onder toeristen bekend als Cow-town. Die drie straten staan namelijk vol met koeien... geen echte, maar plastic! Ieder winkeltje heeft zijn eigen exemplaar en zelfs bij de kerk staat een koeienfamilie... wie verzint dat nou!

Op mijn laatste dag heeft Joan me rondgereden en hebben we Augusta bezocht, waar de Indische en Zuidelijke oceaan bij elkaar komen, om vervolgens af te dalen in één van de vele grotten in het gebied... prachtig! In de grotere stad Busselton heb ik een paar vervangers gevonden voor mijn roze stappers. De oude krijgen gelukkig een tweede leven op de boerderij, waar ze ze graag als reserveschoenen wilden bewaren. Prima, ik laat ze daar en vetrek met een nieuw paar weer richting Perth! Ik neem afscheid van de lieve familie, de heerlijke meloenen met zelfgemaakt ijs, het verse fruit en de honden en kat die zoals gewoonlijk aan me vastgeplakt zitten. Een laatste aai over hun bol (de dieren, niet de familie) en ik vertrek naar de bus voor de lange rit terug naar het noorden.

Daar zit ik dan weer, in de grote stad. Het eerste wat ik doe is sushi halen! Heerlijk die goedkope winkeltjes in de zijstraatjes. Ik grijp ook de kans, voor ik straks de outback in duik, om mijn haar een opknapbeurt te geven. Twintig rondjes door de stad later en ik begin de hoop op te geven dat er een betaalbare kapper bestaat in Perth. Mijn laatste optie, 25 minuten lopen naar west Perth en jahoor... dit is hem! Voor ik het weet, gooit de eigenaar van de salon zijn schema om, verschuift zijn middagafspraken en plant me in een stoel. Ik ben immers in haarcrisis, zegt hij, en hij vond het verschrikkelijk om me terug te laten gaan naar Adelaide zonder zijn hulp. Hij werkt rustig door tot na sluitingstijd om mijn haar in folies te steken, omdat hij het zo gezellig vond werd er een fles wijn opengetrokken en pizza besteld. Hoofdmassage erbij? Jahoor, tuurlijk... Wanneer ik aan het eind van de avond, met een prachtige bos blonde krullen, slechts een fractie van de werkelijke prijs hoef af te rekenen, sta ik serieus na te denken hoe ik deze man in mijn backpack mee kan nemen.

Ik ben er klaar voor hoor! Nog even in de grote stad, ik durf te wedden dat ik met deze haardos meer dan welkom ben bij Gucci en Chanel, maar ik duik lekker de winkelstraat in om te genieten van de zon, de straatmuzikanten en een 1 dollar ijsje van de Mac. Morgen stap ik weer in de trein. Hopelijk met net zulk goed gezelschap als vorige keer, want het is weer twee dagen karren terug naar Adelaide. Aan de andere kant staat gelukkig sowieso goed gezelschap te wachten, want ik ga gezellig een paar dagen terug naar mijn vriendjes in de roadhouse!

***
Day 139: about potatoes and red wine

Life can be crazy sometimes; one moment I'm standing on the back of a tractor, covered in dust, sorting potatoes and the next I'm fully packed, making my way past Gucci and Chanel (can you imagine? On my sneakers, carrying a backpack about the size of another me through the fancy part of Perth... they would probably kick me out of the stores!) only to be dining on pizza and red wine at the hairdresser a few hours later!

My two weeks at the organic vegetablefarm flew by and I made a good impression once again. Peter and Joan were so satisfied that they decided they wanted to adopt me (yes mum, I tried to explaim that I never worked that hard at home). But time has come for me to move on again. I never want to see a potatoe again for the rest of my journey and I cleaned so many garlic and shallots that they should have enough to last untill Christmas at least. I can still find dirt under my fingernails and the clapping door of the caravan has caused enough sleepless nights.

Besides digging in the dirt, I was able to do some touristy stuff aswell during a visit to the nearest town Cowaramup. A small town with only a few streets, known under tourists as Cow-town. Because those few streets are inhabited by many cows... not real ones, plastic! Every shop owns his very own cow and even the little park with the church is supplied with a plastic heffer. Who thinks of that!

On my last day Joan drove me around and we visited Augusta, where the Indian and the Southern oceans meet, before I climbed the many steps in one of the cavesin the area... beautiful! In de bigger town Busselton I found replacements for my pink shoes. My old ones will get a second life at the farm though, because they would like to keep them as back-up shoes. Perfect, I leave them there and move to Perth with my new boots! I say goodbye to the lovely family, to the jummy rockmelon with homemade icecream, the fresh fruits and the dogs and cat, who are as usual following me around everywhere. One last pat on the head (the pets, not the family) and I make my way to the busstation for the long trip to the north.

Here I am, back in the big city. First thing I do is get some sushi! I love those little cheap places in the sidestreets. Next thing I want to treat myself to is a new hairdo. Twenty laps around town later and I begin to loose hope that there is an affordable hairdresser in Perth. Last option, a twentyfive minutes walk from the centre, and yes...this is it! Before I know it the owner of the salon changes his whole schedule, moves his afternoon appointments and puts me in a chair. After all, I'm having a haircrisis he says, and he can't allow me to go back to Adelaide without his help. He works for hours, well after closing time, to put my hair into foils. Because it took so long, why not open a bottle of wine and order some pizza! Headmassage? Yeah... sure! When at the end of the evening I have a head full of beautiful blonde curls and I only have to pay a fraction of the price... I'm seriously trying to figure out how I'm going to take him with me in my backpack.

I'm ready for it! I guess, with this beautiful hairdo, I'm more than welcome in any Gucci or Chanel store. But I prefer to walk through the mall, enjoying the sun and listening to some amazing streetartists, while happily eating a one-dollar icecream from McDonalds. Tomorrow I'm back on the train, hopefully in just a good company as last time because it's another two days ride back to Adelaide. On the other end I'm sure I'll have good company waiting, because I'm going back to visit my friends in the roadhouse!