Day 115: op weg naar vrijheid

*** for English, check below!

Zo let je even niet op en er gaan twee weken voorbij zonder dat ik een blog schrijf. Mijn dagen zijn echter wel een verhaaltje waard. Ik heb heel wat meegemaakt, vriendschappen gesloten, ontzettend veel gelachen en tot slot, stiekem toch met pijn in mijn hart, afscheid genomen van Salt Creek. Ja, het was een eerste horrormaand (hoe kom ik hier weer weg?!), maar mijn horrible boss blijkt toch wel een coole gast als hij zich niet bemoeit met het werk. Sinds hij anderhalve week op vakantie is geweest, ziet hij dat we best de zaak wel kunnen runnen. Anne is echt mijn buddy geworden na alles wat we hebben meegemaakt en de buurtgenoten in Salt Creek heb ik in mijn hart gesloten.

Ik ben helemaal geïntegreerd in het dorp. Net als de meeste mannen in de omgeving ben ik nu ervaren met een jachtgeweer (lees: ik kan flesjes cola raken van een flinke afstand) en ik wordt graag meegenomen als spotter voor konijnen, vossen en herten. Sinds Shawn bij ons logeert, een Canadese jachtvriend van Adam, eten we regelmatig vers wild en is er altijd wel iemand in voor een ritje door het park op zoek naar wildlife (om te kijken, niet te schieten). Eerlijk gezegd was het voor ons meiden ook geen straf om met een afgetrainde bouwvakker het huis te delen.

Zoals 90% van onze klanten ben ik ook eindelijk wezen vissen. Geen vis gezien, maar de drankjes in de koelbox maakten dat wel weer goed! Ik wilde ook graag een Salt Creek traditie hoog houden; 'slap the wombat', wat inhoudt dat je dicht genoeg bij een wombat moet kunnen komen om hem aan te raken. Nee, ondanks wat de naam doet vermoeden, er worden geen dieren geslagen. Volgens mij is die traditie pas ontstaan sinds ik in het dorp kwam, maar goed... klinkt als een uitdaging! Inmiddels hebben Adam en Shawn me meerdere malen rondgereden, heb ik diverse wombats gezien, maar geen enkele liet zich aanraken. Deze uitdaging blijft dus nog even staan!

Nu zit ik op het strand, na twee weken vol activiteiten, veel werkuren en een hilarische afscheidsborrel. Samen met Shawn in 3,5 uur gereden naar Cape Jervis, waar ik de pont naar Kangaroo Island heb genomen (zonder onze jager, die ging weer helemaal terug). Een bizar gevoel om weer alleen op pad te gaan. Al was dat in eerste instantie van korte duur, want op het eiland ben ik opgepikt en rondgeleid door Adam z'n vader. Toch niet helemaal alleen...

Ik ben weer in het backpackersbestaan gedoken, slaap in een hostel en heb een tour rond het eiland geboekt. Geweldig om te wandelen op het strand tussen de zeeleeuwen, te klimmen op bijzondere rotsformaties, eindelijk koala's in het wild te zien (die kangoeroes interesseren me niet eens zoveel meer) en baby zeehondjes te zien zwemmen aan de kust. Ik voel de luxe van het 'niet werken', ikvoel de vrijheid van vakantie, ik voel de spanning van geen planning hebben, ik voel de steek van het achterlaten van vrienden maar bovenal voel ik me gewoon thuis hier. Ik voel me thuis in Australië en met name hier in South Australia. Maar voordat ik besluit hier te blijven, ben ik toch benieuwd wat de rest van het land me te bieden heeft... op naar Perth!

***
Day 115: on the road to freedom

I stopped paying attention and suddenly two weeks go by without me writing a blog. My days are worth a story though. I had some really great experiences, made new friends, laughed a lot and eventually, secretly with pain in my heart, said goodbye to Salt Creek. Yes, the first month was horrific (how do I get out of here?!) but it turned out my horrible boss is actually a cool guy if he doesn't get involved in the work. After his one and a half week holiday, he finally calmed down and realized we can actually run most of the roadhouse without him. Anne really became my buddy after all that we've been through and I really opened my heart for the people in town.

I'm totally part of the town. Like most men around here I'm now experienced with a gun (meaning I can hit coke bottles from a fair distance) and I'm a avond trained spotter for rabbits, foxes and deer. Since Shawn is staying with us, a hunting mate of Adam, we eat venison on a regular basis and someone is always up for a nightly drive to spot wildlife (to see, not to shoot). To be honest, for us girls it's no problem either to share the house with a fit construction worker.

Like 90% of our customers, I finally went fishing. No fish, but the drinks we brought with us made up for that! I also wanted to honor a Salt Creek tradition, 'slap the wombat', which involves getting close enough to a wombat to touch it. Ofcourse, no animals are actually hit. I think the tradition only exists since I arrived in town, but it sounds like challenge to me! Adam and Shawnhave driven me around multiple times, and I've seen several wombats, but none of them let me touch them. So this challenge still stands...

Now I'm at the beach, after a week fullof workinghours, activities and a hilarious goodbye party. Shawn brought me all the way to the ferry in Cape Jervis, where I crossed to Kangaroo Island (without our hunter, he went all the way back on the 3.5 hour drive). Very strange to be on the road by myself again. Though not for long, on the island I was picked up and shown around by Adam's dad. Not lonely at all...

I dove back into the backpackers life, I slept in a hostel and booked a tour around the island. It was great walking on the beach in midst of sealions, climbing on the remarkable rocks, seeing koala's in the wild (I don't even care about the kangaroos anymore) and witnessing baby seals swimming just off coast. I feel the luxury of 'not working', the freedom of a holiday and the excitement of not having a plan. I feel the sting of saying goodbye to friends, but above all I feel at home here. I feel especially at home here in South Australia. But before I decide to stay here, I'm eager to find out what the rest of the country has to offer... See you in Perth!