Day 98: weer een week voorbij...

***for English check below!

Heel cliché, maar de tijd vliegt! Zelfs in zo'n afgelegen dorpje als Salt Creek. Eerst leef je toe naar de kerst, dan oud&nieuw, dan de grote viswedstrijd... tussen de drukte door even een adempauze en zelfs een paar dagen vrij. Knipper met je ogen en het is alweer februari! Sterker nog, binnenkort is het alweer 100 dagen sinds ik met mijn backpack op Schiphol stond, onderweg naar Bangkok...

Gina is vertrokken, het werk overlatend aan Anne en mij. Als afscheid, hoe kan het ook anders in Australië, een grote bbq voor de roadhouse. Nou dat is even wat anders dan al die burgers! Lamskoteletjes van een lokale boerderij, vers geschoten hert en zelfs een barramundi (nee Tom, ik zal niet valsspelen en doen alsof ik hem zelf gevangen heb). Aangevuld met kaas en groenten voor onze vegetariër... buikjes rond gegeten!

Over 'vers geschoten' gesproken... Ik sta rustig de afwas te doen wanneer Adam naar binnen stormt, op zoek naar z'n geweer. Wat is er aan de hand?! Beelden van inbrekers of aggressieve klanten schieten door mijn hoofd, of misschien loopt dat ene grote hert toevallig langs de weg... nee, er ligt een grote slang in de tuin! Nu zijn alle slangen hier behoorlijk giftig en zelfs dodelijk, dus die heb je liever niet op het kampeerterrein. Paniek, paniek, een paar minuten zoeken en KNAL! Het beest bleek gezellig onder mijn kamer verstopt te zitten, maar net toen het er onder vandaan was gekropen, was het schot raak en staat Adam een paar minuten later trots in de keuken met het resterende deel te zwaaien. Ik ben geen voorstander van het zomaar afschieten van dieren, maar voor iedereen z'n veiligheid was dit wel noodzakelijk. De veiligste manier om het beest te doden is van een behoorlijke afstand, want één beet en de alarmdiensten moeten worden ingeschakeld.

Alarmdiensten zijn hier inmiddels trouwens wel bekend. Twee auto's zijn op elkaar ingereden, vlak voor onze roadhouse. De inzittenden konden gelukkig lopend wegkomen, maar met glas, bloed en stukken metaal overal, was het geen prettig gezicht. De slachtoffers in shock, mijn collega in shock, drie ambulances op het terrein, politie en sleepwagens...het leek alsof alle mensen uit de nabij gelegen plaatsjes waren opgetrommeld. Waarschijnlijk was dat ook zo, want in dit soort afgelegen plaatsjes bestaat er een vrijwilligersdienst voor noodgevallen. Brand, ongelukken, wat dan ook... de piepers gaan af zodat er iemand snel ter plekke kan zijn. Ook Adam wordt regelmatig gebeld, maar dan als er mensen vastzitten met de auto op het strand. Hupsakee, sleepkabels in de auto en op pad!

Nu zit ik met een gemberbiertje en een stuk versgebakken meergranenbrood voor de tv, weer een werkdag voorbij. Dat brood was één van de weinige 'dingen' uit Nederland die ik begon te missen. Alles is hier witbrood, dus nu we de broodmachine hebben ontdekt, wordt er goed gebruik van gemaakt!

Nog maar 2 weken te gaan, voor de backpack weer tevoorschijn komt. Ik probeer nog wat activiteiten in die dagen te proppen; ik moet nog steeds een keer gaan vissen en de dichtstbijzijnde stad bezoeken. Ondertussen ook uitgenodigd bij diverse mensen thuis, maar als je slechts met z'n tweetjes werkt, moet je eigenlijk constant in de roadhouse aanwezig zijn. We zullen zien, misschien moeten we Adam voor de verandering eens een dagje laten werken...

Het enige 'toeristische' wat ik deze dagen heb gedaan is een tripje naar Chinamans Well, een lokale attractie, een oeroude put in het natuurgebied. Leuk hoor, een paar kilometer lopen voor een putje van anderhalve meter doorsnede en een berg stenen (leuk hè mam, oude gebouwen bekijken). Gelukkig konden we een bezoekje aan het strand eraan vastplakken!

Mijn toeristische uitspattingen bewaar ik maar voor volgende maand. Voorlopig vermaken Anne en ik ons prima, hier in Salt Creek. We hebben genoeg chocolade en gemberbier om het hier vol te houden, in the middle of nowhere. Die laatste 2 weken vliegen vast net zo snel voorbij...

***
Day 98: another week gone by...

It sounds very cliché, but time flies! Even in this little town called Salt Creek. One day you're working towards Christmas, then newyears, then the big fishing competition... in midst of all this work a few quiet days and even some time off. Blink your eyes and it's february! On top of that, soon it will be a 100 days since I stood at the entrance of Schiphol Airport, on my way to Bangkok...

Gina left, leaving the work to me and Anne. As goodbye, we are ofcourse in Ausrralia, a bbq in front of the roadhouse. Now that's something else than burgers! Lambchops from a local farm, fresh shot venison and even a barramundi (no Tom, I won't cheat and pretend I caught it myself). Add some cheese and vegetables for our vegetarian and you've got a delicious meal!

Speaking of shots. I'm standing in the kitchen, doing the dishes and minding my own business when Adam comes storming in looking for his gun. What happened?! Thoughts of aggressive customers or criminals flash my mind. Or maybe that big stag is walking in front of the roadhouse. No, there's a big snake in the backyard! Ofcourse every snake here poisonous and evn deadly, so you don't t want one of those at your campground. Panic, panic, a few minutes searching and BANG! It turned out to be hiding under my room, but the second after it reappeared, the shot was a hit and a few minutes later Adam is standing in the kitchen swinging the rest in front of my face. Now I'm not a fan of randomly shooting animals, but for everyones safety this was quite necesary. You'd better kill such an animal from a distance, because one bite and the emergency services have to be called.

Those services are known to us now, though. A few days ago, two cars crashed into eachother in front of our roadhouse. Luckily the victims got away walking, but with glass and blood everywhere, it was not a pretty sight. The victims in shock, my collegue in shock, three ambulances in our parkinglot, police and smashed cars. It seemed like the whole town was out helping, which was probably the case because we have this volunteerservice in the area. Fire, accidents or other emergencies; the pagers go off and and they're on the move. Adam also gets calls regularly, when people get stuck in the sand at the crossing to the beach. Any time of day (or night), he throws the cables in his car and drives off to the rescue!

Now I'm sitting in front of the tv with a gingerbeer and a piece of dark bread, another workday has passed. That bread was one of the only 'things' I was starting to miss from The Netherlands. Everything here is white bread, so once we'd found the breadbaking machine, it's been put to good use!

Only two more weeks to go before the backpack has to come out again. I try to stuff in some activities during that time; I still want to go fishing and I really want to visit the next town down south. I got invited at the homes of a lot of locals, but when it's just us two working, you kind of have to om be at the roadhouse at all times. Maybe, for a change, we should let Adam work for a day...

The only touristy thing I've done lately was visit ChinamansWell, the local attraction here in the national park. Very nice, walking for kilometers just to see a one meter wide well and a pile of rocks (I can't help to think of my mum, who likes to look at old buildings). Luckily we could add a trip to the beach after that cultural experience!

I'll wait with the touristthings untill after these two om weeks. For now, Anne and I are enjoying ourselves at work. We have enough chocolate and gingerbeer to last us through a while here in the middle of nowhere. I think the last two weeks will fly just as quick...